30. Heen of terug?

Woensdag
Vandaag treinen we van Busan terug naar Seoul. In het station stuur ik Johan met de kinderen om lunch, terwijl ik wacht bij de bagage rollen de tranen over mijn wangen. Ik weet dat best wel wat mensen denken en verwachten dat ik nu (alleen) blij en positief ben maar momenteel voelt het even niet (alleen maar) zo.
Iemand stuurde of naar België gaan de terug- of de heenreis is, gevoelsmatig op dit moment toch even een lastige vraag.
Als ik naar mijn kinderen kijk, voel ik heel helder dat mijn thuis bij hen is, en zij gaan duidelijk terug naar huis. Ze hebben het goed gehad en ze hebben het geweldig gedaan, lieten zich mee onderdompelen en overspoelen. Ze zijn deelgenoot geweest van mijn vreugde en van mijn verdriet. En ze voelden zelf natuurlijk ook vanalles bij de gebeurtenissen. Als kinderen van… dragen zij mee de heftige gebeurtenissen en trauma’s van hun familie.
Ze voelden zich best op hun plek en sommige gewoontes namen ze klakkeloos over, zoals luid smakken en slurpen tijdens het eten (hoewel ze dat niet echt meer moesten leren), elkaar nuna en donsaeng (grote zus en kleine broer) noemen en zichzelf via het winkelraam aanspreken met ‘hi cutie’. Andere zaken, zoals peterselie op hun wafel met ijs, konden ze dan weer minder appreciëren en er ging geen dag voorbij waarop ze niet spraken over hun vrienden, hun juf en school. Ze dachten meerdere malen per dag na over wat hun klasgenoten op dat moment aan het doen zouden zijn.
Donderdag
Ik typ dit terwijl ik zit te wachten op de luchthaven, ik ben even alleen iets gaan eten, de laatste Koreaanse maaltijd op Koreaanse bodem voor nu. Ik heb net een vriendin zien aankomen hier ze arriveerde met het vliegtuig waar wij zo dadelijk mee vertrekken, toch speciaal, en het raakte me meer dan ik had verwacht, haar dapperheid om hier alleen naartoe te komen, onder heel andere omstandigheden dan de vorige keer, heel stoer, kwetsbaar ook. Ik zal vaak aan haar denken de komende weken.

Het lijkt veel langer dan 2 weken geleden dat we op Zaventem stonden om te vertrekken, zoveel is er gebeurd. Ik werd geraakt, en heb ook wel weer gewankeld, in veel lagen en facetten, maar de grond bleef stevig en heeft er weer een laagje bij gekregen.

Het laatste woord is voor mijn man, mijn rots, zonder wie ik nooit zou zijn kunnen worden wie ik vandaag ben.

En als het grondpersoneel zo dadelijk collectief een buiging zal maken als ons vliegtuig opstijgt, zal ik kunnen zeggen ‘tot heel snel, tot in oktober’.