31. Heb je nog iets gehoord?

Het is vakantie, de kinderen zijn voor het eerst zo goed als 9 weken thuis (in plaats van naar talloze kampjes te ‘moeten’). Het is de 1e keer dat ik het durfde, vertrouwen genoeg had dat we (ik) dit samen aankonden 🙂
Ik geniet van de rustige(re) weken. Na het afgelopen jaar voel ik overduidelijk dat het me deugd doet (en ook wel dat ik het nodig had). De kinderen genieten van hun aanwezige mama, het steekt af en toe een beetje om te merken dat ze over die aanwezigheid verbaasd lijken.

‘En, heb je nog iets gehoord van je familie?’
Het moet de vraag zijn die me het meest gesteld werd de afgelopen maanden. Het antwoord tot voor kort: nee, niks.
Niet toen we vertrokken uit Korea, niet toen we terug in België waren aangekomen. De berichtjes die ik mijn moeder stuurde, bleven onbeantwoord.
Zelfs mijn broer antwoordde enkel met ‘Ik weet niet of we elkaar kunnen zien in oktober want dan moet ik werken’, toen ik hem de data doorstuurde van mijn volgende reis.
En ja, ik weet dat het vorige keer ook zo ging, dat we elkaar uiteindelijk zagen, maar dat neemt de steken in mijn hart, de moed die me in de schoenen zinkt en de borrelende frustratie en kwaadheid niet weg. Enerzijds kan ik er wel mee zijn, anderzijds gaat er geen dag voorbij zonder dat ik aan hen denk; aan de dagen, weken, maanden zonder contact die bij op de hoop komen van de andere verloren jaren.
De valkuil is dat ik zelf ook niets meer laat weten, me terugtrek in nukkigheid, gekwetstheid ook. Vorige week besloot ik nog eens mijn eigen gevoel te volgen, een berichtje te sturen, wat foto’s van de kinderen,… gewoon om contact te maken en te laten weten hoe het met ons gaat.
De enige die reageerde was de vrouw van mijn broer. Mijn moeder verwijderde zichzelf uit de chatgroep. Toen ik dat opmerkte, voelde ik het eten van die middag bijna weer in mijn mond komen. Nee… niet nog eens. Waarom? Wat heb ik verkeerd gedaan?

Mijn broer reageerde niet echt op mijn berichtje dus probeerde ik na een week piekeren mijn 2e zus met wat directe vragen: waarom is omma uit de chatgroep gegaan, is ze boos,…?
Onze ouders blijken uit elkaar te zijn, mijn moeder heeft hem uiteindelijk verlaten en is ergens alleen gaan wonen. Hoewel ik dat verstandelijk heel goed begrijp en toejuich, gezien de dingen die ze van mijn vader heeft moeten verdragen en letterlijk incasseren, voelde ik ook een soort boosheid naar haar, omdat ze mijn vader nu ‘in de steek’ laat, een irrationele en kinderlijke gedachte, maar die is er dus. Ze wil niemand zien, ook mijn zussen niet (ja, stiekem voelt dat als een soort opluchting). Mijn zus stuurt dat ze het ‘very sad’ vindt, en een moeilijke situatie, maar dat ik me niet te veel zorgen moet maken, dat ze voor het eerst in haar leven aan zichzelf denkt en dat het hopelijk nog zal veranderen.

Er gaat vanalles door me heen, dat ik het onvoorstelbaar vind, die Koreaanse vrouw van in de 70, die me vorig jaar vertelde dat ze uit boetedoening voor mijn afstand bij mijn vader was gebleven, dat die nu ‘gewoon’ voor zichzelf heeft gekozen en is vertrokken. Hoeveel lef en veerkracht kan je hebben? Dat ik bezorgd ben om mijn vader; dat ik als dochter echt héél graag had gehad dat ze bij hem was gebleven; dat ik hoop dat dit tijdelijk is en over and done with tegen oktober; dat ik haar zou willen vastpakken, helen, al haar ellende wegknuffelen en ongedaan maken, ook al wil ze op dit moment zelfs geen foto van ons zien.
Maar ook: komt dit nu door mij, door ons bezoek in april, wat heb ik veroorzaakt, hoe had ik voorzichtiger kunnen/moeten zijn?
Ik kijk uit naar oktober, had het vooruitzicht snel terug te gaan naar Korea ook echt nodig toen we er in mei weggingen. Maar ik haat de dubbelheid en de onzekerheid, niet alleen voor mij maar ook voor mijn familie.

Voor het eerst sinds lang doet mijn lijf weer zeer van verdriet.