33. Going/leaving home

Gisteren was het dan éindelijk zo ver… we stonden al zo lang in de startblokken, dat het voor sommigen kramp op begon te leveren.
Het afscheid van Johan en de kinderen verliep rustig en veel bewuster dan anderhalf jaar geleden. Ik kon deze keer oprecht zeggen dat ik hen zou missen, een gevoel waar ik toen niet echt goed bij bleek te kunnen.
Ik heb intensieve en drukke weken achter de rug die me ook de gelegenheid gaven wat te vluchten voor de emoties die ook wel bij deze reis horen: waarom antwoordt mijn familie niet op mijn berichtjes? Ik ben bang dat ik hen niet ga zien deze keer. En als ze mij niet contacteren, doe ik dat dan zelf? Stuur ik een berichtje of ga ik gewoon aan hun deur kloppen? Ik zou op dit moment eigenlijk niet kunnen zeggen wat ik ga doen, het is echt dag per dag voelen en kijken wat er eventueel opkomt.

Geheel volgens het draaiboek van Soo ontmoetten we elkaar (Soo, Miek, Eunhee, Dong Mi en ik) rond 17u op Schiphol, anderhalf uur te vroeg om in te checken. Nog even gewacht, en dan gaan…of toch niet. Er bleek iets mis met de boeking van Dong Mi waardoor ze niet mee zou mogen. De niet zo heel vriendelijke mevrouw achter de balie deed er wel een tijdje over om dit administratieve euvel te verhelpen, lang nadat de incheckrij al volledig was opgelost. Maar oef, we konden… en rennen. Aan de gate konden we gelijk boarden, om dan aan boord nog een uur te moeten wachten omwille van vertraging. Na een goede vlucht, en lekker Koreaans vliegtuigeten, landden we met z’n vijven in de namiddag, Koreaanse tijd, en klonk het uit meerdere kelen emotioneel en enthousiast: We zijn er!!!

De papa van Dong Mi stond ons op te wachten om ons naar ons 1e verblijf te brengen. De liefde en de ogenschijnlijke vanzelfsprekendheid tussen Dong Mi en haar papa was mooi en vervullend om te zien, tegelijkertijd ook pijnlijk dat ondanks veel inspanning, liefde en goede wil van beide kanten communiceren heel lastig blijft en de jaren zonder elkaar niet te overbruggen zijn.
Omdat het belangrijk is prioriteiten te stellen, gingen we eerst eten, samen met 2 zussen en een nichtje van Miek die haar graag gelijk wilden zien

Het lijkt alles wat we nog kunnen (terug) halen en opnemen, die losse momenten met elkaar, gevuld met goede wil maar ook met gemis en verdriet. Het doet mij veel deugd om mijn vriendinnen met hun familie te zien. En ja, dat betekent ook dat de pijn over de situatie met mijn eigen familie nooit ver weg is. Maar ik deel mee in de zorg die zij ontvangen en kan me er heerlijk in laten weg zinken.
Ik zag dat Miek voor vertrek iets postte over Going/leaving home, heel accuraat. Als ik voel wat dat betekent, dan verscheurt het me soms, rijt het me open.
Aan ons maar weer om de verschillende delen bij elkaar te rapen en samen te brengen. Zo een gezamenlijke reis naar Korea is een, weliswaar nooit afdoende, poging daartoe.