56. Hereniging: deel 37 and counting

Ik ben bijna 2 maanden in Korea nu, samen met J en de kinderen.
Lang genoeg om een opstootje te krijgen in het contact met mijn familie, maar ook niet meer dan dat:

Na weer een week die voorbij is gegaan, stuur ik nog eens een mail naar de adoptiedienst. Als mijn moeder niks laat horen, dan wil ik toch zelf minstens mijn broer contacteren, ook al heeft ze gezegd dat niet te doen. Volgens de dienst heeft mijn moeder mijn bericht niet ontvangen en heeft ze me eerder wellicht geblokkeerd (auw). De sociaal werkster zet ons samen in een chat waardoor we elkaars berichten wel kunnen ontvangen. Het wordt een lange ochtend, want hoewel mijn moeder geen tijd heeft om mij te antwoorden, belt en stuurt ze wel met de adoptiedienst, met hen wel. Ze herhaalt dat ze niet wil dat ik zelf mijn zussen of broer contacteer en ze wil in mei afspreken. Van wat hoopvoller naar de moed die in mijn schoenen zakt, van begripvol en geduldig naar boos en opstandig, ik ga innerlijk veel kanten op. Uiteindelijk laat ze me weten dat ze na haar werk, om 16u zal antwoorden. Ik ga rond middernacht slapen maar heb nog steeds niks ontvangen.

Als ik opsta de volgende dag heb ik, na 3 jaar, toch een bericht. Het telt letterlijk 5 woorden, inclusief 2x mijn naam. Papago vertaalt het als: ‘Ae Ra, be happy.’ Google translate zegt: ‘Ae Ra, be happy for your sister.’ Chat Gpt uiteindelijk laat me weten dat er staat: ‘Ae Ra, contacteer je oudere zus.’ Al die misverstanden in de communicatie tussen geadopteerden en hun familie zijn zo raar niet, buiten al het emotionele, als de vertaalapps er op hun beurt nog een grotere puinhoop van maken.
Ik stuur mijn 2e zus een bericht en zie dat ze gelijk reageert, mijn oudste zus reageert niet. Ik voel onmiddellijk iets van stress. Ineens gaat het wel snel, gewoon sturen met elkaar. Ik maak me zorgen: wat als we niet kunnen, want we hebben net een weekend weg vastgelegd en nog tickets voor iets anders geboekt. Ga ik dat durven zeggen, dat we dan eigenlijk niet kunnen? Het blijken zorgen om niks want hoewel ik het uiteindelijk wel dapper aangeef, zegt mijn zus dat ze ‘haar best gaat doen’ om 22 of 29 april af te spreken. Dat is alleszins eerder dan mei, maar nog steeds tergend en frustrerend laat. We voeren een gesprekje: ‘Jammer dat ik verhuisd ben, anders hadden we nu echt heel dicht bij elkaar gewoond.’  Zeker jammer, ook dat je ons 3 jaar genegeerd hebt en niks hebt laten weten, maar in plaats van dat laatste, zeg ik alleen: ‘Onni, sorry to bother you.’

Ergens borrelt iets in mij: ‘Ja! Het gaat lukken!’ Onmiddellijk gevolgd door: ‘Waarom maar 1x, waarom zo lang wachten en gaat het überhaupt wel lukken?’
Ik merk ook, het zuigt al mijn aandacht weg en neemt veel tijd in beslag. De kinderen doen hun schoolwerk deze dagen bijna alleen (dat lukt dus ook bedenk ik me). Ik ben inmiddels al 2 ochtenden aan het chatten om uiteindelijk te horen dat ik moet wachten tot eind april. Of mei.

Van mijn oudere zus mag ik naar mijn broer sturen. Hij antwoordt onmiddellijk, maar uit gelijk zijn bezorgdheid: hij geeft aan dat hij de wens van onze moeder altijd heeft gerespecteerd en voor afwijkingen van hoe zij het ziet/wil (bijvoorbeeld dat mijn broer en ik elkaar toch al eerder zouden zien), wil hij eigenlijk toch haar toelating krijgen. Het zijn ook voor mijn familie heel bewogen jaren geweest: mijn ouders zijn gescheiden, mijn moeder kreeg hartproblemen (door mij?), verschillende gezinsleden verhuisden, mijn ouders (70+) moesten terug gaan werken (fysiek, buiten), dus mijn hoofd kan zich heel goed voorstellen dat extra spanning en beladenheid er veel te veel aan zouden zijn geweest en nog steeds zijn. Het respect voor mijn moeder haar beleving, en hoe zij jaren geleden 8 jaar geduldig wachtte tot ik klaar was voor contact, hebben gemaakt dat ik het geduld kon opbrengen om het verlangen en wachten te (ver)dragen. Ik heb altijd het gevoel gehad dat meer pushen of een meer rechtstreekse benadering het tegengestelde effect zouden hebben. Ik denk onwillekeurig aan degene (en anderen) die niet een dergelijke bron heeft om uit te putten maar nog onmenselijker moet verduren. En ik merk voor het eerst dat ik niet goed durf communiceren over wat er deze ochtend gebeurd is, ik wil het mes niet nog een paar keer extra rond draaien in de wonde.

Mijn broer stuurt veel foto’s van zijn babydochter en vraagt foto’s van onze kinderen. Het voelt bijna als vanouds. Bijna, want de voorwaardelijkheden zijn ook nog heel aanwezig. Hij wil naar Busan komen als de familie afspreekt, maar ik wil zijn dochter zien en vasthouden. En wie weet, toch ook dat 100 dagen feest meemaken. Ik voel bevestiging van wat ik al wist en dacht: met hem gaat het wel los lopen, ook al zou dat ‘later’ zijn. Nia merkt op dat het ook niet elke dag gebeurt dat ze een nichtje krijgt en is gelijk verliefd op de, eerlijk is eerlijk, mini versie van zichzelf maar nog meer van mij.
Kort samengevat, ik wacht nog wat langer, ik voeg in, zoals het een  Koreaanse dochter betaamt. De hoop is groter, het contact maakt weer levend en meer aanwezig. En het doet ook onmiddellijk iets met mijn aanwezigheid hier: completer, rijker aan emotie en ook aan tranen. Ik heb ook, nu pas, het gevoel dat ik wat antwoord krijg op de vraag ‘waarom’, meer dan ik ervoor had. Het is, zoals ik dacht aan te voelen, niks meer maar ook niks minder dan dat het te moeilijk is, het trauma te groot zou je kunnen zeggen. Al de rest is afleiding.

J vraagt of ik de planning wil veranderen, want als we hen (misschien) pas in mei zien, wil ik hen misschien vaker zien (willen zij dat ook?) en langer in Busan blijven in plaats van rond te reizen. Een lieve vraag, eentje die lastig te beantwoorden is. Want waarop moeten we ons baseren om onze plannen aan te passen? We zijn hier zolang en dan pushen zij een eventuele afspraak helemaal naar het einde toe. We spreken af dat we onze planning zo flexibel mogelijk houden. En terwijl ik hypothetisch bedenk wat dit concreet zou betekenen, zie ik dat mijn moeder onze chat conversatie na minder dan 2 dagen alweer verlaten heeft (‘… left this chatroom’).

Wie weet, zal het opstootje in het contact enkel een rimpeling blijven.