58. Buiten-gewoon

Ondanks mijn emoties bij het eerder abrupte, en ook onzekere, afscheid in de metro vorige keer, vindt mijn lijf relatief snel zijn rust terug. Misschien leert het elke keer wel een beetje dat, hoe of wat dan ook, er wel een vervolg komt, ook al zou ik er zelf graag een andere vorm aan geven.

Een uur voor we zondag verwacht worden, krijg ik een berichtje van mijn moeder. Mijn hart klopt plots toch weer in mijn keel. Zegt ze af? Niet dus, ze vraagt of we al onderweg zijn en dat mijn vader ons zal opwachten. Die komt dus ook, altijd goed om zo een dingen te weten.
Wat zal ik aan doen? Het is ondertussen wel warmer en ik heb maar 1 jurk die al mijn tattoos bedekt. Mijn ouders vonden die ene niet erg, maar ik heb niet de behoefte om er ineens 3 in hun gezicht te smijten. Ik kies voor iets waarop ik mijn vestje kan aanhouden, maar eenmaal aangekomen, doe ik het toch al snel uit. Het voelt echt als onnodig om daar rekening mee te houden en ik denk dat ze het uiteindelijk amper opmerken.
Mijn moeder heeft voor ons gekookt. Voor mij is dit het summum van wat ik hier in Korea kan halen, haar eten. Ze heeft brood voorzien voor de kinderen, waar ze niet van eten, cola zero voor mij en gewone cola voor Johan. Verder blijft ze eten in Ilja zijn mond proppen, ook als die nog overvol zit. Er zijn koekjes, appelsienen, aardbeien en als we niet oppassen, laat ze mijn vader ook nog bingsu en ijs halen. Ik werd het dinsdag al gewaar en ook nu kan ik me niet van de indruk ontdoen dat ik meer versta dan voordien. Ik besluit prompt dat ik toch weer Koreaanse les wil gaan volgen.
Na het eten, als ik me afvraag wat de bedoeling is en of we verwacht worden gelijk op te stappen, neemt ze haar telefoon en begint ze me berichtjes te sturen. Zo zitten we, voor mij toch eerder onverwacht, met elkaar ‘na te keuvelen’.
Ze is dus verhuisd. Ze vertelt dat ze met steun van de overheid in het huidige appartement, naar eigen zeggen een paleis, kan wonen. Het is inderdaad een relatief nieuw en comfortabel appartement. Ze heeft nog nooit in haar leven zoveel ‘luxe’ gekend. Ik denk wel, maar krijg dat niet helemaal duidelijk, dat dit de reden is dat ze opnieuw is moeten gaan werken. Ze doet jobs die de overheid haar opdraagt te doen. Ik stuur haar dat ik dat hard vind om te lezen en dat het me zwaar lijkt. Daarop reageert ze dat het leven moeilijk is voor haar en voor mijn zussen, dat ze elkaar soms niet 1 keer per jaar gezien hebben de afgelopen jaren. Ze zegt ook dat ze zich voor depressie laat behandelen in het ziekenhuis en dat het vooral met mijn 2^e zus niet zo goed gaat. Met mijn broer gaat het wel beter. Ze vraagt naar mij. Hoe is het leven voor mij? Vind ik het zwaar of gaat het leven mij gemakkelijk af? Die had ik niet zien komen. Ik ben redelijk open geweest over hoe mijn leven verlopen is toen ik haar de 1^e keer zag. Hoewel ik het leven gemakkelijker leef dan zij, en niet de zorgen ken die zij heeft (gehad), moeten sommige dingen pijnlijk geweest zijn voor haar om te horen, ik denk dat ze me het anders had toegewenst. Over nu kan ik alleen maar zeggen dat ik het leven inderdaad makkelijker vind gaan en dat ik gelukkig ben met mijn gezin. Ze zegt nogmaals tegen Johan dat het haar spijt en dat ze hem dankbaar is.
Ze herhaalt dat ze volgend weekend naar mijn broer gaat. Ik zie dat ze ook mijn broer heeft toegevoegd aan onze chat. Ik probeer nog wat te dirigeren, want wij willen graag mee 😊 maar ze bijt niet. Ze wil wel nog graag gaan eten als ze terug is uit Jeju. Meer dan die mededeling heb ik nu niet nodig. Ik ontdek ook dat ze een foto van Ilja met mijn broer in haar woonkamer heeft staan. Ik zag ook altijd dat ze de foto’s van de kinderen op haar Kakao profiel nooit verwijderd had. Ondanks dat ik de invulling graag anders had gezien, zijn we altijd op een manier aanwezig (geweest).
Om af te sluiten nemen we nog wat foto’s. Ik weet dat mijn moeder niet wil dat mijn vader een foto van haar heeft. Hoe menens dat haar is, blijkt als mijn vader een foto wil maken van haar en de kinderen. Ze springt op, stuift in 1 seconde naar hem toe en geeft hem met haar telefoon een harde klap in zijn gezicht. Hij kijkt schaapachtig. Na meer dan 50 jaar is ze eindelijk in de mogelijkheid een grens aan te geven en te laten gelden.

Met een hart dat zo vol is als dat van een geadopteerde kan zijn, neem ik met meer rust afscheid. De liefde is voelbaar en tastbaar. Hoe het verder ook nog zal verlopen, die neem ik met me mee.