1. Dezelfde reis, omgekeerde richting
7 maart, 2 dagen geleden werd het reisverbod op niet-essentiële reizen verlengd tot 19 april.
Kutcorona.
Al sinds afgelopen zomer zit ik op hete kolen om naar Korea af te reizen en mijn familie voor de 1e keer te ontmoeten. Dat ik dit telkens moest uitstellen en dat ik niet wist wanneer ik dan wel kon gaan, heeft mij gekraakt. Na 36 jaar zijn alle opgekropte gevoelens en verlangens hierrond er het afgelopen half jaar uitgegulpt met bijna ondraaglijke pijn, verdriet en rouw als gevolg. Een aantal onder jullie weet dat ik een paar maanden verschrompeld ben tot een onherkenbaar hoopje ellende, heel eng en heel oncontroleerbaar (zou het zo ongeveer voelen als je als baby gescheiden wordt van je moeder?). Het enige wat mij tijdens die periode een beetje kon troosten en zelfs activeren was het idee om naar Korea te kunnen gaan. Johan, de schat, heeft dan in december voorgesteld om dit ook maar gewoon te doen, ondanks de 2 weken quarantaine die ik daar eerst moet uitzitten, aangezien ik mij zo slecht voelde.
In verband met werk kan ik alleen nog in de paasvakantie gaan, anders moet ik wachten tot de zomer. Voor de mensen aan wie ik me de afgelopen maanden op mijn (sl)echtst kon tonen, is het wel duidelijk dat nog langer wachten geen gezonde optie zou zijn voor mij. Bovendien leeft in mij de grote angst dat er iets zou gebeuren met mijn ouders voordat ik hen kan zien en waardoor ik hen nooit meer zou kunnen ontmoeten.
Ik heb dus mijn ticket naar Seoul geboekt, maar het valt nog af te wachten of ik kan vertrekken. Door de spanning over of dit gaat lukken en of ik wel negatief ga testen voor vertrek zijn de zenuwen over de ontmoeting zelf (en het feit dat ik ineens 14 dagen opgesloten zal zitten bij mijn ouders in quarantaine) nog wat op de achtergrond. Ik merk wel dat ik de laatste dagen weer heel emotioneel ben, slecht kan slapen en de pijn van de afstand weer heel scherp voel.
Maar ik ga dus! Of tenminste, de intentie om het te laten gebeuren, is er in elk geval.
Los van de logistieke obstakels die nog op mijn pad liggen, zijn er heel wat andere zaken die een hereniging bemoeilijken.
Er zijn geadopteerden wiens familie hen niet wil ontmoeten of enkel in het geheim, bijvoorbeeld als het nieuwe gezin of de nieuwe partner niet op de hoogte is van het feit dat een vrouw al een kind had. Een dergelijke 2e afwijzing is zo mogelijk nog pijnlijker dan de 1e keer.
Mensen kunnen elkaar ook na de langverwachte hereniging weer verliezen door verlangens die niet ingelost worden. Als ouder is het meestal heel moeilijk te merken en te aanvaarden dat je kind niet langer een baby is maar een volwassene waar je mogelijks niet eens mee kan praten door een taalbarrière, bovendien zal deze volwassene niet beantwoorden aan het ideaalbeeld dat je voor ogen had. Voor geadopteerden is het vaak hard om te merken dat de mama uit hun fantasie waar ze misschien heel hun leven alle dromen en wensen op geprojecteerd hebben niet bestaat. Voor beiden is het een heel pijnlijke zaak om te beseffen dat ze de verloren tijd niet kunnen inhalen en voor altijd kwijt zijn.
Zowel bij de geadopteerde als bij het gezin van herkomst spelen gevoeligheden, kwetsuren en trauma’s over de afstand die er geweest is. Als hier (te) weinig inzicht in is of als verwachtingen en tempo niet op elkaar afgestemd kunnen worden, bestaat het risico dat iedereen vanuit zijn gevoeligheden blijft reageren. Boosheid, gekwetstheid en teleurstelling halen dan de bovenhand. Ondanks een levenslang verlangen naar elkaar is de kans dan reëel dat je niet kan verbinden en elkaar verliest.
Laat ik het zo stellen, zonder corona had ik mijn eerste keer Korea en de eerste ontmoeting met mijn familie nooooooit op deze manier vorm gegeven. En als iemand mij zou vertellen dat hij het op deze manier zou aanpakken, dan verklaarde ik hem voor gek (ik lees soms in de ogen van mensen dat ze dit ook wel doen met mij, en ik kan ze geen ongelijk geven). Alle risico’s en valkuilen worden uiteraard gigantisch uitvergroot als je gelijk 2 weken opgesloten zit met elkaar.
Ik ga dus (hopelijk), misschien naïef, maar met vertrouwen.
Dank je om mij te volgen bij het avontuur van mijn leven!
Super moedig. Ik wens je een open mind, een mooie ont-moet-ing en veel succes.
Dikke knuffel
Lieve Renate,
Ik wens je een reis toe waarin je toch kunt vinden wat je zoekt.
Heel sterk dat je dit onderneemt.
❤️, 🍀 en ☀️ op je zoektocht…
Dag Renate, ik ben onder de indruk van je schrijven, je zoektocht, je openheid over je (hopelijk) mooie avontuur. Het is je van harte gegund! Ik hoop dat je een mooie reis mag maken! Eentje die al je verwachtingen vervult. Het onderwerp adoptie wordt heel mooi neergezet in je tekst. Ik ben blij dat je nu de ruimte en de vrijheid kan vinden om je roots te ontdekken. Je bent via deze blog een ware inspiratiebron voor velen denk ik. Geniet van je familie daar en wees niet zenuwachtig. Ondanks de taal gaan jullie elkaar zeker en vast begrijpen. En liefhebben. Ik duim alvast dat je snel kan vertrekken naar Korea zodat je geduld niet langer op de proef wordt gesteld. Ik wens je het allerbeste toe. Koester deze kans. Vele groetjes Dorien
Ik volg met veel hoop en medeleven jouw reis en schrijfsels mee. x
Lieve Renate, ik lees deze eerste blog al met tranen in mijn ogen… dat beloofd voor de rest!
Wat een moedig en openhartig verhaal!
Je bent een topmadame en ik hoop dat deze zoektocht je zal helpen om de gaatjes te vullen en de puzzel in elkaar te laten vallen!
Alles komt goed…. daar geloof ik heilig in…. soms moet je durven springen…
dikke knuffel
Patricia
Ps wanneer ik dit lees besef ik des te meer hoe een fantastische vriendin jij bent en ik dus niet…. jij vraagt steeds hoe het met mij gaat, maar ik heb dus niets gevraagd over jou zorgen… oprecht sorry Renate ♥️
Hey Renate,
Sterk geschreven hoor! Niet eenvoudig om hetgeen in het diepste, gevoeligste van je hart zit zo naar buiten te brengen.
We duimen héél hard mee dat je reis je terug wat rust kan brengen, en voor jou en je ouders nog mooie momenten oplevert ❤️
Renate, ik steun je zeker ook in deze reis. Ik duim mee dat je echt kan vertrekken in april. Ik hoop dat je je hierdoor echt beter gaat voelen. Wat vervelend, dit gevoel. Ik kan niet zeggen dat ik het begrijp of ken, want dat is niet zo. Maar je beschrijft het wel allemaal heel mooi, zodat ik het me toch een beetje kan inbeelden. Doe dat goed, collega! Enne, mijn huis staat niet ver van het jouwe, dus als ik iets kan doen….
Wauw Renate, helemaal ontroerd en onder de indruk – zo mooi hoe je dit in de ogen kijkt en aanpakt! Ik kijk uit naar het verdere vervolg, en ik duim voor jullie allemaal dat jullie elkaar kunnen leren kennen in optimale omstandigheden xx
Renate,
Onwaarschijnlijk spannend allemaal! Ik lees graag je verslag, je gevoelens, je belevenissen en alles wat er gebeurd graag mee.
Leg je jezelf niet te veel druk op. En verwacht niet te veel van je Koreaanse familie. Het is alleen maar pijnlijker als ze je verwachtingen niet kunnen inlossen.
Geniet van elk moment!
Groetjes
rente ik vind het heel moedig van jou ik wens je één goede reis en één mooie ereeneging met je ouders daar hou je taai heb je goed genoeg gekend als kind
renate wil ik zeggen
Heb alleen maar eindeloos respect en bewondering voor je,ik heb nooit geweten dat het bij jou zo diep zat ,anders had jij ook ieder uur van de dag bij mij kunnen en mogen aankloppen hoor.Geniet met volle teugen van je reis .kijk echt naar je op!!!
Dikke xxx en voorlopig tot schrijfs