13. Verhaal van een moeder

‘Mijn naam is Yoon Sang Im en ik ben 68 jaar in jullie jaartelling. Ik heb een oudere broer en een oudere zus, 2 jongere broers en 1 jongere zus. Ik ben getrouwd met Song Han Min en heb 4 kinderen.
Mijn huwelijk was en is een grote beproeving, mijn kinderen en ik hebben geleden en afgezien onder de drankverslaving en de agressie van mijn man.
Toen mijn 2 oudste dochters jong waren, vluchtte ik regelmatig van huis en verbleef dan bij familie, ook mijn 2 oudste dochters bracht ik geregeld onder bij grootouders of tantes. Dat mijn 2 jongste kinderen konden geboren worden, mag een klein wonder heten, mijn man mishandelde me zwaar tijdens deze zwangerschappen.
Ik stond er alleen voor, hij dronk veel, kwam vaak in aanraking met de politie en bracht geregeld periodes in de gevangenis door omwille van openbare dronkenschap en agressie.
Het was in deze omstandigheden dat ik voor een 3e keer zwanger werd, mijn man was vaak weg van huis, god mag weten waar hij dan uithing. Ik zag op dat moment niet hoe ik mijn kinderen zou kunnen laten opgroeien en besloot hen af te staan voor adoptie. Voor mijn oudste dochters lukte dat niet, zij waren officieel erkend als onze kinderen en ik alleen kon hen niet afstaan.

Aera stond ik af vanaf haar geboorte, mijn jongste zus was bij de bevalling. Ik gaf Aera haar naam en keek naar haar. Ik mocht haar niet vasthouden. Na de bevalling ging ik gelijk naar huis, maar mijn lichaam was ziek, ik heb ook fysiek zwaar afgezien toen.
Ik heb met niemand kunnen spreken over wat er toen gebeurd is. Mijn zus, die bij de bevalling was, haatte mijn man, bij haar kon ik niet terecht met mijn verdriet.
Toen de vader van Aera terug thuiskwam, vertelde ik hem dat ze doodgeboren was. Hij heeft heel lang niet geweten wat ik gedaan had.
Ik zie het afstaan van Aera als de zonde die ik in mijn leven begaan heb. Als boetedoening ben ik bij mijn man gebleven en heb ik de rest van mijn gezin samengehouden.
Binnen een week na de bevalling had ik al spijt van mijn beslissing en keerde ik terug naar het ziekenhuis om haar op te halen. Ze vertelden me daar dat Aera al ver weg was, naar andere ouders. Ik vernam zopas, na meer dan 36 jaar, dat Aera nog niet weg was toen ik haar terug wilde ophalen. Ik kan niet geloven dat iemand hierover zou liegen tegen een moeder, daarom twijfel ik nu: ging ik wel terug na een week? Of was het dan toch pas na 4 maanden?
Ik zag ook het adoptiedossier dat in Korea werd opgemaakt, dit staat vol onwaarheden. Ik begrijp niet waarom iemand een kind zou wegsturen met een verzonnen verhaal.
4 jaar nadat Aera geboren was, kreeg ik nog een zoon.

Mijn man heeft 24 jaar niet kunnen en willen werken omwille van zijn drankprobleem, ik heb zelf gewerkt en ik heb ook financieel weten te overleven. We hebben vaak armoede gekend. Ik heb allerlei klusjes en jobs gedaan en heb beetje bij beetje geld opzij weten te leggen. Het huis waarin we nu wonen, heb ik uiteindelijk kunnen kopen. Mijn kinderen hebben kunnen studeren omdat ik het geld hiervoor achterhield. Van hun vader mochten de kinderen niet studeren maar ik vond dat belangrijk. Ons gezin had een slecht reputatie in onze buurt.
Ik ben trots op mijn kinderen, ze zijn ondanks alles goed opgegroeid.

Ik dacht vaak aan Aera, aan hoe het met haar zou gaan. Ik heb veel pijn gevoeld over wat er toen gebeurd is. Mijn oudste dochters hebben altijd geweten dat Aera ergens was en ze zijn heel hun jeugd getuige geweest van mijn verdriet.
Ik zat in de bus toen mijn zus mij belde om te zeggen dat mijn dochter mij zocht, ik was compleet in shock en men moest mij naar het ziekenhuis brengen om te bekomen. Ik heb dagenlang gehuild.
Ik was wel gerustgesteld te weten dat het goed met haar ging, dat ze een gezin heeft en een mooi leven heeft op kunnen bouwen.

En nu is ze teruggekomen, als een vreemde die toch heel vertrouwd voelt. Ik ben zo dankbaar dat ze mij heeft gezocht en heeft gevonden, dat ze mij lijkt te kunnen vergeven voor wat ik heb gedaan. Ik was bang dat ze mijn eten niet zou lusten maar ze zegt dat ze het lekker vindt, ook al vind ik dat ze niet veel eet.
Mijn man stopte 10 jaar geleden met drinken. Ik zie dat Aera en hij veel affectie voor elkaar voelen. Eerlijk gezegd vind ik dat moeilijk om te zien. Het is zijn schuld dat alles zo is moeten lopen. Ik schaam me voor onze levensomstandigheden, ik had haar graag een betere leefsituatie kunnen bieden.
Ik ben haar man heel dankbaar. Ik denk dat hij de beste man is die er bestaat, omdat hij goed voor haar zorgt en 3 weken voor de kinderen heeft willen zorgen zodat Aera naar mij zou kunnen komen.
Ik heb het gevoel dat ik dood ben geweest, maar nu voelt het alsof ik eindelijk terug leef. Ik heb 3 weken haar liefde en affectie mogen voelen, maar nu gaat ze terug naar België, ik wou dat ze kon blijven.’

* Dit verhaal werd opgetekend en gedeeld met toestemming van mijn moeder.