39. Ik mis je (voor) altijd.

31/3/2021.

Exact 2 jaar geleden stapte ik voor het eerst terug op het vliegtuig richting Korea. Jàren aan emoties, ervaringen, gebeurtenissen en belevenissen lijken sindsdien voorbij te zijn gegaan maar het is dus pas 2 jaar geleden.

Toeval of niet, pas 2 maanden geleden bekeek ik de filmpjes die mijn zussen hadden gemaakt toen ik mijn familie voor het eerst ontmoette. En toeval of niet, sindsdien zijn mijn lijf en gemoedsrust wat op hol geslagen. Het duurde even voor ik doorhad wat er aan de hand was en wat ik voelde, maar het is helder dat ik verdriet heb en rouw. Ik kan goed plaatsen, kaderen en zelfs (in)voelen wat er gebeurt, zowel bij mezelf als bij haar, maar ik kan niet langer ontkomen aan het stekende en pijnlijke feit:
ze wil mij niet (zien).
Ook mijn broer en zussen niet.
Het beneemt me mijn adem en geeft me stompen in mijn maag, ik voel dat het raakt aan de overspoeling zoals ik die beleefde aan het begin van mijn proces, ik herken de terugtrekkende beweging bij mezelf.
Tegelijkertijd is alles anders. Ik ben anders. Maar de soms immense pijn blijft dezelfde.
Moeilijk te verdragen onzekerheid is erbij gekomen: wie weet in september wel, misschien, ooit, nooit (meer),…

Omma, ik heb je gevonden, en dat heeft me ook heel veel gebracht. Maar ik zal op een manier altijd naar je op zoek blijven. En ook al hebben we in de toekomst misschien opnieuw contact, ik zal je (voor) altijd missen.