40. Naamsherstel

Vorige week nam ik mijn eigen voornaam opnieuw aan, anders gezegd ik herstelde mijn naam naar hoe die was. Het is in mijn ogen dus geen naamswijziging zoals het vaak wordt genoemd, vooral door mensen die zelf niet geadopteerd werden, maar een nooit afdoende poging om te herstellen wat in een vingerknip teniet gedaan werd en me opnieuw toe te eigenen wat nooit had mogen worden afgenomen. Mijn adoptieouders twijfelden tussen Renate of Ramona. Uiteindelijk werd het die eerste naam omdat die ‘wedergeboorte’ betekent, een veelzeggende keuze, al geef ik daar ondertussen ongetwijfeld een andere betekenis aan dan zij toen deden. Ik hoefde niet nog eens geboren te worden want ik was er al en ik had geen (andere) naam nodig, ik had er al een gekregen van mijn moeder.
Het gevoel over mijn naam en de beslissing hierover komen niet uit de lucht gevallen maar alles heeft de tijd nodig die het nodig heeft.
Wat ik er zelf lastig aan vond waren de praktische implicaties (mailadressen, website, identiteitskaart, andere administratieve aanpassingen+kosten,…) maar vooral opnieuw het verlies voor mezelf en mijn naaste omgeving. Met mijn naam wordt Korea weer wat tastbaarder en schuift België nog wat meer naar de achtergrond. Het is vaak werken en inspannen om de Belgische relaties ruimte te blijven geven, om er een evenwicht in te vinden. En ik weet dat ik me gelukkig mag prijzen met de reacties die ik kreeg uit mijn naaste omgeving. Met schijnbare vanzelfsprekendheid zetten mensen stuk voor stuk hun eigen gevoel opzij om tegemoet te komen aan wat ik verlang, een cadeau dat andere geadopteerden vaak niet gegund is.

Twee weekends geleden was ik aanwezig bij de Adoptee retreat. Met 40 andere geadopteerden uit Mexico, Nepal, Bangladesh, Colombia, China, Sri Lanka, Indonesië, Thailand, Nederland, India en Zuid- Korea mocht ik delen, ervaren, rouwen, lachen, dansen, zingen en een klein stukje helen door middel van systemisch traumawerk onder leiding van Hilbrand Westra.

In een dergelijke setting resoneert het thema ‘naam’ altijd hard, ook deze keer kwam het meermaals ter spraken. Toen ik zondagavond naar huis reed, voelde ik dat ik mijn eigen naam terug wilde. Ik had er thuis nog niks over gezegd, maar de volgende ochtend lag er een kaartje aan de ontbijttafel van Nia, met aan de ene kant Renate en de andere kant Ae Ra geschreven. Dit deed de laatste  terughoudendheid die ik tot dan toe voelde wegebben en maakte het heel helder dat ik bij mijn eigen naam genoemd wil worden.

Ik kreeg een naam,
van mijn omma.

Ze noemde mij Ae Ra. 

Noem me vanaf nu maar bij mijn eigen naam.