47. Going home, away from home

Dag 7

De vrouw van de hanok belt een taxi voor mij dus de rit naar het busstation verloopt een heel stuk vlotter dan naar de hanok 2 dagen geleden. Tijdens de rit speelt de soundtrack van Reply 1988, een liedje over iemand missen. Ik vond het altijd al een mooi nummer, ook al versta ik het niet en hier in deze taxi herontdek ik het. Ik houd trouwens ook van het feit dat hier op elke straathoek (licht) pathetische muziek de wereld inschalt.
Ik neem het risico en ga voor een andere busmaatschappij. Ik kan geen tv meer kijken maar ik kan nog altijd liggen, dus ik klaag niet.
In Seoul haal ik mijn op maat gemaakte jas op, ik ben er superblij mee, met dit stukje Korea dat ik mee kan nemen naar België. Ik spreek nog af met Y en J voor respectievelijk avondeten en wat late night shopping en snacking.
J en ik willen nog iets drinken. Na veel gezoek, vinden we één bar in de buurt die open is na 0.00. Daar aangekomen, zien we 2 mannen letterlijk dronken uit de lift vallen en in de bar zelf zie ik bij binnenkomst iemand met zijn hoofd op de toog slapen. Ook dat is Korea, er wordt hier enorm veel gedronken. De ober komt gelijk naar ons toe en zegt dat deze bar ‘a little expensive’ is. Ik weet niet zeker wat door J haar hoofd gaat op dat moment maar ik denk: ‘a little expensive, dat kunnen wij wel.’ Als we zien dat de gemiddelde fles hier rond de 300 euro kost, druipen we toch maar wijselijk af. Hoedje af voor de portemonnee van de mannen die hier stomdronken kunnen worden.

Dag 8

Toegegeven, na 2 nachten op de grond bevordert een bed de slaapkwaliteit toch wel.
Ik ontbijt, ironisch genoeg, met ‘hangover soup’, inclusief half karkas. Ook zonder kater smaakt die superlekker.
Ik ga voor een fietstochtje deze voormiddag. Zo fietsend langs de Han, over bruggen en door het park voel ik me echt even deel van de stad, like I own the place, een zalig en vrij gevoel. Ik zie enorm veel gezinnen picknicken, bbq’en. De roepende, spelende kinderen treffen me. Meer dan ze dat in België ooit zouden kunnen doen.
Ik ga nog even langs de vismarkt en kies een krab uit een aquarium. Die krijg ik levend mee in een zak. Ik loop ermee naar een restaurantje een verdieping hoger waar hij klaargemaakt wordt. Op zo een laatste dag wandel je dikwijls van eten naar eten. Ik spreek af met J voor thee en een taartje. Daarna ga ik avond eten zoeken. Ik wil K-bbq, op houtskool met buikspek. De eerste 4 restaurants waar ik binnen ga, word ik weggegestuurd. Het is superdruk overal en aan mij kunnen ze niet zoveel verdienen. Ik herinner me een restaurantje dat wat buiten de drukte ligt en daar heb ik geluk, ik moet wel eten voor 2 bestellen 😊dat doe ik zonder tegenzin.

Het is de eerste keer dat ik me min of meer voldaan voel en er zelfs naar uitkijk om terug naar België te gaan. In ons gezin is het redelijk gewoon, maar ik weet en zie dat het niet zo vanzelfsprekend is voor moeders om regelmatig 10 dagen of langer van huis te gaan. Ik ben spaarzaam met het woord, maar ik ben absoluut dankbaar dat ik dit dankzij Johan elke keer zonder bekommernissen om thuis kan doen. Niet enkel praktisch zorgt hij dan als een vader en een moeder voor alles, ook emotioneel is er voor mij alle ruimte. Voor partners is het afstands- en adoptieproces evenzeer iets waar ze mee moeten (leren) omgaan. En makkelijk is dat zeker niet.

Een beetje weemoedig loop ik terug naar het appartement. Zonder echt zwaarte voel ik verdriet opkomen. Vertrekken blijft lastig en confronterend. Ik wil Korea niet idealiseren, het school- en werksysteem zijn hier bijvoorbeeld moordend, letterlijk. Ik denk niet dat ik hier nog in zou kunnen functioneren, laat staan dat ik het zou willen voor mijn kinderen. Toch voel ik bij elk vertrek dat ik veel achter laat, een niet geleefd leven, mijn ouders, mijn familie,… Ook al heb ik een rijkdom om naar terug te keren, al dat verlies blijft pijnlijk voelbaar.

Dag 9

Ik ben op Incheon en eet mijn laatste maaltijd op Koreaanse bodem voor een tijdje. Ik geniet van elke hap kimchi jiggae, nog even in de bubbel en dan heb ik minstens 16 uur de tijd om ook mentaal de oversteek te maken. Wellicht helpt het dat de volgende reis al geboekt is. Het zal heel anders worden, met veel mensen en meer dingen samen doen. Al wil ik ook eens nadenken hoe ik mijn eigen ruimte ook dan meer plek kan geven. Oktober duurt nog even maar ik kijk er nu al naar uit.